Wanna One fanfic
Pairing: Lai Kuanlin x Park Jihoon
Rate: PG15
Genre: Romantic comedy
#fallsinloveหลินฮุน Chapter #01 Chapter #02 Chapter #03 Chaper #04
วันจันทร์ที่โรงเรียนยังเป็นไปตามปกติอย่างที่ควรจะเป็น
ไม่มีใครตกใจกับแผลหรือเฝือกที่ข้อมือของจีฮุน เช่นเดียวกับที่ไม่มีใครตกใจเรื่องที่จู่ๆจีฮุนก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวน่ารัก…เพราะวันนี้เขาไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมยุ่งๆไม่เซ็ท ปากและหน้าตาซีดเซียวดูพร้อมเหวี่ยงตลอดเวลา ทั้งหมดนี้คือภาพที่คุ้นตาของทุกคน และสิ่งที่พัคจีฮุนเป็นในวันนี้
จีฮุนเดินเข้าโรงเรียนมาคนเดียวและเดินตรงขึ้นห้องเรียนของตัวเอง หลีกเลี่ยงการถูกน้องคนนั้นเจอตัว เห็นว่าควานลินออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แดเนียลยังบอกเขาอีกว่าน้องถามหาเขา นั่นยืนยันได้ด้วยการกระหน่ำส่งข้อความและโทรหาจนจีฮุนต้องปิดโทรศัพท์หนี ถ้าเผลอไปรับสายหรือตอบข้อความ มีหวังได้ใจอ่อนยวบแน่
ควานลินจะปลอดภัยที่สุดถ้าไม่ได้อยู่กับเขา
“จีฮุน เป็นไงบ้าง?” จินยองที่เข้าห้องเรียนมาหลังจากไปส่งแดฮวีที่ห้องเรียนถามขึ้น สภาพร่างกายของจีฮุนยังไม่น่าห่วงเท่าไหร่ แต่เรื่องหัวใจเนี่ยแหละ.. เห็นนั่งเหม่อดูดนมกล้วยก็ชวนให้เป็นห่วงขึ้นมา ปกติเห็นไปนั่งเล่นเกมกับอูจินทุกเช้า ไม่เคยเห็นตายซากแบบนี้เลย
“ก็โอเค ไม่ค่อยเจ็บปากแล้ว” นั่นไม่ใช่สิ่งที่จินยองพูดถึง แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าคงต้องตอบแบบนี้ เขาตบไหล่จีฮุนเบาๆเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินกลับที่นั่งตัวเองเมื่ออาจารย์เดินเข้ามมาในห้อง
และเป็นเรื่องแปลกน่าดูที่วันนี้จีฮุนไม่โดดเรียนไปไหนเลยจนกระทั่งพักเที่ยง ถ้าตอนบ่ายยังอยู่จนถึงเวลาเลิกเรียน มีหวังฝนตกแน่
พักเที่ยงวันนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้โต๊ะของนักเลงประจำโรงเรียนมากกว่าเดิม น่าจะเพราะรังสีอำมหิตของัวโจกที่กำลังเขี่ยไก่ทอดร้อนๆในจานไปมาเหมือนไม่อยากกิน และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทั้ง4คนคุ้นเคยเช่นกัน
“พี่จีฮุน…ไม่กินเหรอ?” แดฮวีถาม
“วันนี้ไม่ค่อยหิว”
“งั้น…ขอนะ” แดเนียลที่เป็นมือแย่งไก่ประจำโต๊ะยื่นตะเกียบมาทางจานของจีฮุนและคีบไก่กลับไปได้หนึ่งชิ้น ปกติถ้าทำแบบนี้ก็ไม่พ้นโดนตบหัวทิ่ม แต่วันนี้แดเนียลดันรอดไปได้หน้าตาเฉย
“อือ เอาไปสิ…” มียื่นจานให้อีกต่างหาก ทำเอาแดเนียลไม่กล้ากินไก่ทอดที่แย่งมาเพราะรู้สึกผิด
จีฮุนถอนหายใจยาวและดูดนมกล้วยอีกกล่องด้วยท่าทางที่เหมือนวิญญาณหลุด แต่แล้วจู่ๆเขาก็ทำหน้าเหมือนเห็นผีและสำลักยกใหญ่ พอที่เหลือหันกลับไปดูถึงเจอสาเหตุที่กำลังยืนหน้าหงอยเหมือนลูกหมาถูกทิ้งพร้อมถาดอาหารในมือ
“พี่จีฮุน…..”
“ด-เดี๋ยวมา” แล้วก็รีบลุกจากโต๊ะไปทันที ควานลินทำท่าเหมือนจะวิ่งตามไปแต่ก็ถูกอูจินคว้าแขนไว้ก่อน
“ไปไหนน้อง นั่งกินข้าวกับพวกพี่ก่อนดิ เนี่ยจีฮุนมันทิ้งไก่ทอดไว้มาช่วยกินหน่อย มาๆๆ” 3คนที่เหลือดูเหมือนจะรู้ว่าต้องทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาช่วยรั้งควานลินไว้ที่โต๊ะด้วยรู้ดีว่าลูกพี่คงอยากอยู่คนเดียว หรืออย่างน้อยก็ยังไม่อยากเจอหน้าควานลินตอนนี้
มาคิดๆดูแล้ว ลูกพี่ของพวกเขาท่าทางชอบควานลินมากจริงๆนั่นแหละ
.
.
.
.
.
.
.
ทุกอย่างดำเนินไปแบบนั้นทั้งอาทิตย์….
เป็นสัปดาห์ที่อึดอัดน่าดูสำหรับทุกคน จีฮุนคอยหลบหน้าควานลิน 4คนที่เหลือก็คอยกันควานลินออกไป แม้จะอยากช่วยเคลียร์ปัญหาให้แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือเข้ามาแบบจริงจังเพราะกลัวโดนต่อยกลับมา ขนาดแดฮวียังไม่กล้าเลย จากที่ควานลินเป็นไข่ในหินของกลุ่ม ตอนนี้เหมือนจะโดนเขี่ยทิ้งยังไงไม่รู้ ได้ยินมาว่าสาวๆของโรงเรียนเริ่มส่งของขวัญและกลับมาสารภาพรักกับควานลินอีกครั้ง และคราวนี้ไม่มีใครมาขัดขวางอีกแล้ว
แต่ขณะเดียวกันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าควานลินไม่ยิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อนเลย แถมยังปฏิเสธทั้งของขวัญและคำสารภาพรักของทุกคน เรื่องนั้นแดฮวีที่อยู่ห้องเดียวกันยืนยันได้ กลับกัน..ควานลินเอาแต่ถามถึงพี่จีฮุนจากเขา แดฮวีเองก็ลำบากใจอยู่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากบอกปัดไปเรื่อย กลายเป็นว่าเขาเองก็แทบจะใช้เวลากับพวกรุ่นพี่น้อยลงด้วยเพราะไม่อยากให้ควานลินถามถึงจีฮุนมาก
“โอ๊ย อึดอัดจนจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย….” รุ่นน้องตัวเล็กบ่นให้พี่ๆฟังอย่างอัดอั้น วันนี้เขาแอบออกมานั่งกินขนมกับคนอื่นๆบนดาดฟ้าได้ ช่วงนี้พวกเขาเองก็แทบจะต้องบอกลาข้าวโรงอาหารแล้วมานั่งกินขนมขบเคี้ยวบนดาดฟ้าแทน มันเป็นที่เดียวที่ควานลินจะตามหาพวกเขาไม่เจอ
“เหมือนกัน….” ทั้งจินยอง อูจิน และแดเนียลต่างก็เห็นด้วย ส่วนเจ้าตัวต้นเหตุของความน่าอึดอัดก็ไปเกาะรั้วสูบบุหรี่อยู่คนเดียว ไม่มานั่งกินขนมกับเพื่อนกับฝูงเหมือนเคย
“หมอนั่นไม่คอยกินอะไรเลย น้ำหนักลดแล้วมั้ง” จินยองที่อยู่ห้องเดียวกันพูด “วันๆกินแต่นมกล้วย แก้มตอบหมดแล้ว”
“นอกจากไม่กินอะไรแล้ว ชวนเล่นเกมก็ไม่เล่น” อูจินเสริม
“แถมทั้งอาทิตย์ยังไม่ได้โดดเรียนไปไหนเลยด้วย น่าเบื่อเหมือนกันนะเนี่ย” แดเนียลว่า ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากปาก “โอ๊ะ จะว่าไป เมื่อวานตอนกลับบ้าน เหมือนจะเห็นอะไรแปลกๆอยู่นะ”
“อะไรเหรอ?”
“เห็นพวกชุดนักเรียนแปลกๆป้วนเปี้ยนแถวนี้น่ะ ท่าทางเหมือนตามหาใครอยู่ ท่าทางไม่ใช่เด็กดีเท่าไหร่ซะด้วยสิ” คนอายุมากสุดในกลุ่มพยายามนึกถึงสิ่งที่เขาเจอเมื่อวานระหว่างทางกลับบ้าน นั่นคือกลุ่มนักเลงในชุดนักเรียนกำลังตามหาใครบางคน เขาไม่ได้ยินหรอกว่าพวกนั้นกำลังตามหาใคร แต่ลางสังหรณ์บางอย่างมันบอกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร ประตูดาดฟ้าก็ถูกถีบเปิดออกเสียก่อน และผู้มาใหม่ก็ไม่ใช่ใครนอกจากองซองอู
“หวา…เปิดตัวงี้บ่อยๆมีหวังกลอนประตูพังแน่เลยอะ”
“เงียบน่าแดเนียล” ซองอูหย่อนตัวลงนั่งกับทั้ง4คนก่อนจะเปิดประเด็นทันที “ว่าแต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกนายกับเจ้าเด็กควานลินนั่นรึไง เดี๋ยวนี้ไม่เห็นตัวติดกัน”
“เรื่องมันยาวนิดนึงน่ะพี่” แดฮวีที่เป็นคนรู้เรื่องที่สุดอาสาเล่าให้ซองอูฟัง “คืองี้…………………….”
จนแดฮวีเล่าเรื่องจบแล้ว ไอ้คนต้นเรื่องมันก็ยังยืนเหม่อเหมือนพระเอกเอ็มวีอยู่ที่เดิม ถอนหายใจจนอายุสั้นไปหลายปี แม้แต่รองประธานนักเรียนก็ยังเกาหัวแบบไม่รู้จะช่วยยังไง
“ก็พอจะดูออกน่ะนะว่ามีปัญหากัน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้” ซองอูว่า “เออ แต่จริงๆที่มาหานี่ก็ไม่ใช่แค่จะถามเรื่องพวกนายกับควานลินอย่างเดียวหรอก”
อูจินเลิกคิ้วขึ้นขณะหยิบมันฝรั่งทอดใส่ปาก “มีเรื่องอื่นอีกเหรอ?”
“อืม..จริงๆก็เรื่องควานลินนั่นแหละ แต่คิดว่าพวกนายน่าจะยังไม่รู้” ใบหน้าของรองประธานนักเรียนเริ่มเครียด ทำเอาคนที่รอฟังอยู่เครียดตามไปด้วยว่าซองอูจะพูดเรื่องไหน “คืองี้นะ ฉันไปค้นมา จริงๆแล้วไลควานลินน่ะ…………….”
.
.
.
.
.
.
.
แล้วก็หมดไปอีกวันที่พัคจีฮุนไม่ทำอะไรนอกจากถอนหายใจและคอยหลบหน้ารุ่นน้องตัวสูง
เขาเปลี่ยนจากรองเท้าใส่เดินในอาคารมาเป็นรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง อากาศเย็นนี้ดูครึ้มๆพิกลเหมือนฝนจะตกลงมาได้ทุกเมื่อ การตรงกลับบ้านน่าจะดีที่สุดในเมื่อจีฮุนไม่ได้เอาร่มมาด้วย แต่ยังไงเขาก็ไม่มีอารมณ์แวะที่ไหนก่อนกลับบ้านอยู่แล้ว เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็คงไปเที่ยวเล่นกันต่อเพราะทั้งอาทิตย์เขาทำทุกคนกร่อยมามากพอแล้ว
จีฮุนนั่งผูกเชือกรองเท้าโดยไม่รู้เลยว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง
“พี่จีฮุน…..”
“เชี่ย!!!!” เจ้าของชื่อถึงกับหลุดสบถคำหยาบออกมาเพราะกำลังเหม่อได้ที่ และไม่คิดว่าจะถูกเจอตัวเอาตอนหมดวันด้วย แบบนี้มันตกม้าตายชัดๆ จีฮุนยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง จ้องมองใบหน้าที่คิดถึง “ค-ควานลิน….”
เจ้าเด็กนั่นเองที่เรียกเขา พอได้เห็นหน้าตรงๆถึงรู้ว่าแผลเมื่อวันนั้นเกือบหายดีแล้ว เหลือแค่ติดพลาสเตอร์ไว้ อาทิตย์หน้าคงเอาออกได้ และถ้าโชคดีก็คงไม่เหลือรอยแผลเป็นไว้บนหน้าหล่อๆนั่น
แต่ยังไงรอยแผลก็ยังเป็นรอยแผลอยู่ดี
“ทำไม..พี่ถึงหลบหน้าผมเหรอครับ?” คนอายุน้อยกว่าตรงเข้าประเด็นทันที แถมยังทำหน้าหงอยใส่อีก แค่เห็นก็อยากร้องไห้แล้ว “ผมแค่อยากรู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยดีึเปล่า แต่พี่ก็ไม่รับสายเลย ไม่ตอบข้อความด้วย พอเจอที่โรงเรียนก็เอาแต่วิ่งหนีผม ผมทำอะไรให้พี่ไม่ชอบใจรึเปล่าครับ?”
จีฮุนคอแห้งผาก เขาพูดอะไรไม่ออกเลยเมื่อโดนถามแบบนั้น มันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ อยากจะพูดออกไปก็ทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นควานลินคงไม่ยอมอยู่ห่างเขาเหมือนเดิมแน่ เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเอง สายตามองหลบไปทางอื่น เพราะถ้าเขามองหน้าควานลินตอนนี้…คงได้ร้องไห้จริงๆแน่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการชอบใครซักคนจะทำให้เขาใจอ่อนขนาดนี้
“..ก็แค่…รำคาญ”
นั่นไม่จริงซักหน่อย…
“เอ๊ะ…?”
“เวลานายอยู่ใกล้ๆแม่งโคตรเกะกะเลย….”
ฉันอยากอยู่กับนาย อยากอยู่ข้างๆนาย
“…….”
“เพราะงั้น…เลิกยุ่งกับฉันเถอะ”
ขอโทษ……
แล้วจีฮุนก็รีบเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปอีก เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามมาก็คงแปลว่าควานลินไม่คิดจะตามเขาอีกแล้ว บางทีอาจจะเกลียดเขาแล้วก็ได้ที่พูดใส่แบบนั้น แต่มันก็ดีแล้วถ้าควานลินจะไม่มายุ่งกับเขาอีก
แบบนี้น่ะดีที่สุดแล้ว…
จีฮุนกระชับสายสะพายเป้และออกเดินต่อ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วนอกจากว่าเย็นนี้จะกินอะไรระหว่างไก่ทอดกับขาหมู….ถ้ากินลงน่ะนะ
“โอ๊ะโอ…..” จีฮุนเดินสวนกับเด็กนักเรียนม.ปลายอีกกลุ่ม เขาได้ยินเสียงพวกนั้นพูด แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร “เจอตัวแล้ว ‘พี่จีฮุน’ ของไอ้ตี๋นั่น….”
ต่อให้เป็นนักเลงกลุ่มที่เขาเพิ่งอัดเละไปเมื่ออาทิตย์ก่อน จีฮุนก็ไม่สนเหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
.
เจ็บ…แต่ก็ไม่เจ็บเลย
จีฮุนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก สิ่งที่ทำก็มีแค่ถุยน้ำลายทิ้ง เขาถูกต่อยอีกครั้งแต่กลับไม่รู้สึกเลยซักนิดว่าอยากจะสวนกลับไป ต่อให้โดนเข่าใส่ท้อง สิ่งที่เขารู้สึกก็มีแค่เม็ดฝนที่หยดลงบนใบหน้าเท่านั้น
พอแล้ว….ไม่อยากโต้กลับอะไรทั้งนั้น
“ใช่คนเดียวกันแน่รึเปล่าวะเนี่ย… เห้ย! ไอ้ห้าวเมื่อตอนนั้นมันหายไปแล้ววะ ตอบมา!” หน้าแข้งฟาดเข้าที่ข้างลำตัวจนจีฮุนล้มลง เขาไอออกมา ความเจ็บเริ่มเกาะกุมร่างกาย การเตะเมื่อกี้แรงเป็นบ้า….ซี่โครงอาจจะร้าวเลยก็ได้
“อึก..แค่ก…”
แต่เขาก็ยังไม่สนใจอยู่ดี…บางทีได้เข้าไปนอนโรงพยาบาลซักหน่อยอาจจะทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิมก็ได้
“พวกนายไปจับตัวมันขึ้นมา” คนที่น่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มออกคำสั่ง แล้วตัวของจีฮุนก็ถูกจับให้ลุกขึ้น แขนทั้งสองถูกจับล็อกไว้จนขยับหนีไปไหนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะหนีอยู่แล้ว เขาถูกจิกผมให้เงยหน้าขึ้น สายตาเห็นสนับมือที่มือขวาของไอ้หัวโจกคนนั้น
“มาทำให้หน้าแกเสียโฉมดีกว่า…..”
คราวนี้…คงหนีไม่รอดแล้วล่ะ
จีฮุนหลับตาลง เตรียมรับความเจ็บที่จะมากระทบใบหน้า แต่แล้วมันกลับไม่มาซักที กลายเป็นได้ยินเสียงเหมือนใครโดนอัดลงไปกองแทน และเมื่อลืมตาขึ้น…เขาก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“พี่จีฮุน….อยู่นิ่งๆให้คนอื่นซ้อมแบบนี้ไม่สมกับเป็นพี่เลยนะ”
“……ควานลิน?” แค่จะเค้นเสียงออกมาก็ยังยาก ไลควานลินยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไอ้หนุ่มติ๋มเจ้าของรอยยิ้มละลายใจเพิ่งเตะไอ้หัวโจกคนนั้นลงไปกอง แถบกระทืบซ้ำด้วยท่าทางที่ดูก็รู้ว่านี่ไม่ใช่การลงไม้ลงมือครั้งแรกของควานลิน
ตอนนี้เขางงไปหมดแล้ว
“เดี๋ยวสิ….ทำไม…..ถึงได้….”
“แดฮวีโทรมาบอกน่ะครับ…ว่ามีคนตามหาพี่กับผมอยู่ ดูเหมือนว่าไอ้พวกนี้จะไปถามถึงผมกับพี่จากพวกแดฮวี เขาโทรเตือนพี่แล้วแต่พี่ไม่รับ ก็เลยรีบโทรบอกผมแทน ผมเลยออกมาตามหาพี่จนเจอเนี่ยแหละ” เด็กหนุ่มตอบ สายตาของเขาต่างไปจากเวลาปกติ ราวกับกลายเป็นคนที่จีฮุนไม่เคยรู้จัก
หนึ่งในคนที่จับตัวจีฮุนเอาไว้พุ่งเข้าใส่ควานลิน แต่ก็โดนเตะเสยคางกลับมาจนหน้าหงายลงไปกองอย่างง่ายดาย ขายาวๆนั่นท่าทางจะส่งแรงเตะได้ดีเยี่ยม
“พี่…ขอโทษที่ผมโกหกนะ” ควานลินส่งอีกหมัดเข้าไปที่ข้างแก้มของคนที่พยายามจะลุกขึ้น “จริงๆแล้วผมก็ไม่ใช่เด็กดีอะไรหรอก ผมเป็นเหมือนพี่นั่นแหละ ขอโทษที่หลอกพี่นะครับ…”
เชี่ย…
“เดี๋ยวสิ หมายความว่านายเองก็…….”
“อื้อ ผมเองก็เป็นนักเลงเหมือนกัน” เท้ากระทืบที่ท้องของหัวโจกจนตัวงอ คงลุกไม่ไหวไปอีกพักเลยล่ะ คนสุดท้ายที่ล็อกตัวจีฮุนอยู่กำหมัดพุ่งใส่ควานลิน แต่เด็กหนุ่มก็หลบได้อย่างคล่องแคล่ว มือใหญ่คว้าแขนคู่ต่อสู้และจับล็อกไพล่หลังไว้แทน ควานลินขยับแค่เล็กน้อยก็ได้ยินกระดูกลั่น ตามมาด้วยเสียงร้องเจ็บปวด นักเลงคนนั้นลงไปนอนร้องโอดโอยที่พื้นและคงไม่ลุกขึ้นมาอีกแน่
“ไม่ร้องน่า แค่ไหล่หลุดเอง” ขายาวก้าวข้ามคนที่นอนกองอยู่บนพื้นตรงมาหาจีฮุน มือเสยผมเปียกฝนให้เข้าที่ก่อนจะยื่นมาให้คนที่นัั่งเข่าอ่อนอยู่กับพื้น “ลุกไหวมั้ยครับ?”
“อ่า…อื้อ” จีฮุนจับมือรุ่นน้องและลุกขึ้น เขาเพิ่งรู้ตัวว่าระบมขนาดไหน เจ็บสุดก็คงแถวชายโครงที่โดนเตะเมื่อครู่ จีฮุนเงยหน้ามองคนที่กำลังส่งยิ้มจางๆมาให้ มันก็เขิน แต่ก็งงมากกว่า เขาเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกเลย “แต่ว่า เอ่อ…..นาย ทำไม…”
“ผมน่ะ…รู้อยู่แล้วว่าพี่เป็นนักเลง ตอนอยู่ไต้หวันผมก็ไม่ใช่เด็กดีเท่าไหร่เลยโดนพ่อส่งมาดัดนิสัยที่นี่คนเดียว ตอนเพิ่งมาที่นี่ ผมเห็นพี่มีเรื่องกับเด็กโรงเรียนอื่นแล้วรู้สึกว่าเท่มากเลย แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะไร ผมจำได้แค่เครื่องแบบก็เลยตามหาโรงเรียนที่พี่เรียนอยู่แล้วก็กลับไปขอพ่อว่าอยากเรียนที่นี่ แล้วผมก็เจอพี่..”
“…….”
ควานลินเกาท้ายทอยเขินๆ “พี่จีฮุน ผมน่ะ….ชอบพี่นะครับ ชอบมาตลอดเลย ไม่ว่าพี่จะเป็นแบบไหน จะเท่หรือจะน่ารักก็ชอบหมดเลย ขอแค่เป็นพี่จีฮุนก็พอ………เอ่อ แต่ก็แอบตกใจนิดนึงตอนที่จู่ๆพี่ก็ทำตัวน่ารัก แต่นั่นก็ไม่ได้แย่เลยจริงๆนะ”
จีฮุนยังคงพูดไม่ออก ใบหน้ามันร้อนผ่าวไปหมด ฝนที่ตกลงมาเริ่มซาลงจนเหลือแค่ละอองน้ำ แต่ก่อนที่จะได้ตอบอะไร ไอ้หัวโจกคนนั้นก็ลุกขึ้นมาได้ มือเล็กรีบผลักควานลินให้พ้นทาง แขนขวาที่เข้าเฝือกไว้ยกขึ้นป้องกันใบหน้าตามสัญชาตญาณ ท่อนไม้ที่ใช้ฟาดลงมาแตกทันทีเมื่อกระทบกับเฝือกปูน และจีฮุนคิดว่าเฝือกก็น่าจะแตกเหมือนกัน ความเจ็บจากการถูกกระทบเป็นเครื่องยืนยันอย่างดี
“อึก!”
“อย่ามายุ่งกับพี่จีฮุน!” ควานลินเข้ามาต่อยซ้ำเข้าเต็มหน้าจนเลือดไหล ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่สวมสนับเหล็กตั้งแต่เมื่อไหร่ คนอื่นที่ลุกขึ้นไหวก็ไม่คิดจะสู้ต่อ มีแต่ต้องลากหัวโจกที่โดนต่อยจมูกยุบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ควานลินสะบัดมือถอดสนับเก็บลงกระเป๋ากางเกง “พี่โอเคมั้ย? เจ็บมากรึเปล่า?”
“ก็…เฝือกแตกน่ะ เจ็บนิดหน่อย คงต้องไปโรงพยาบาล แต่ไม่ได้ร้ายแรงมากหรอก” จีฮุนตอบ เฝือกที่แขนขวาของเขาแตกออก เศษปูนสีขาวร่วงกราว และสัมผัสที่อ่อนโยนจากฝ่ามือของคนที่เพิ่งซัดนักเลงลงไปกองก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
ตอนนี้เขาชอบควานลินมากกว่าเดิมซะอีก
“เอ่อ…เมื่อกี้ที่โรงเรียน ขอโทษนะที่พูดแบบนั้น ฉันแค่ไม่อยากให้นายเจ็บตัวเพราะฉันอีก เพราะยังไม่รู้ว่านายเองก็….เก่งเหมือนกัน”
“ตอนนั้นที่สวนสนุก ผมพลาดจริงๆแหละครับ ไม่คิดว่าจะโดนขวดฟาดแบบนั้น ครั้งแรกเลย….” ควานลินยิ้มออกมา สองแขนแกร่งโอบร่างของจีฮุนเข้าสู่อ้อมกอด “ขอบคุณที่ช่วยปกป้องผมนะครับ หลังจากนี้ให้ผมเป็นฝ่ายปกป้องพี่บ้างได้มั้ย?”
โอ้โห จะตาย จะตายคาอกมันตอนนี้เลย
คนพี่ใบหน้าร้อนวูบวาบ แขนยกขึ้นกอดตอบคนน้องแบบเก้ๆกังๆ ควานลินหันไปเห็นพวกแดฮวีที่เพิ่งวิ่งมาถึง เขารีบยกนิ้วจรดริมฝีปากเป็นสัญญาณให้เงียบ ทั้ง4คนเบรกทั้งเท้าทั้งปากแทบไม่ทัน
เด็กหนุ่มกลับมาสนใจก้อนในอ้อมกอดต่อ พอเห็นว่าจีฮุนไม่ตอบก็ถามย้ำไปอีกครั้งต่อหน้าพวกพี่ๆ “ว่าไงครับ? พี่เป็นแฟนกับผมได้มั้ย?”
“เออ! เป็นสิวะ!” จีฮุนตะโกนเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้ากับอกรุ่นน้องตัวโตกว่า ไม่ได้รู้เลยว่าพยานทั้ง4ชีวิตกำลังยืนแซวด้วยภาษากาย ควานลินยิ้มกว้างออกมาและค่อยๆปล่อยกอด ใบหน้าหล่อหันไปมองทั้ง4คนที่เตรียมแซวเต็มที่
“สำเร็จแล้วนะครับพี่ๆ ขอบใจมากนะแดฮวี”
“……” หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีกเมื่อพวกตัวแสบอยู่กันพร้อมหน้า แม้แต่แดฮวียังทำหน้าเหมือนจะแซวเขาด้วยเลยด้วยซ้ำ จีฮุนรีบตะโกนทันที “ใครแซวโดนแน่!!!”
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้อ ดูเหมือนว่าจะไม่เข็ดใช่มั้ยเนี่ย ก็บอกแล้วแท้ๆว่าอย่ามายุ่งกับแดฮวีอีก” แม้น้ำเสียงจะเหนื่อยหน่าย แต่เท้าของพัคจีฮุนก็เตะเอาๆจนร่างที่นอนอยู่กับพื้นไอออกมา สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ
“ไอ้…ไอ้พวกเวร อ่อก!” โดนเตะหน้าหันไปอีกที น่าจะมีคอเคล็ดกันบ้าง สายตาดุดันของจีฮุนถูกส่งไปให้ไอ้พวกที่เหลือที่ยืนเกาะกลุ่มไม่กล้าเข้ามาสู้กับเขาเพราะยังจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นในคราวที่แล้ว
“เอ้า ไหนใครมีปัญหาอีก เข้ามาดิ!”
“ม-ไม่มีแล้วครับ! ขอโทษด้วยครับ!”
“ไปขอโทษแดฮวีนู่นไป!” จีฮุนตะคอกใส่ทีเดียว แดฮวีถึงกับสะดุ้งตามไปด้วย เขาไม่ได้อยากได้คำขอโทษอะไรซักหน่อย แค่พี่จีฮุนช่วยปกป้องเขาก็ดีใจจะแย่แล้ว
“ขอโทษคุณแดฮวีด้วยครับ!” เจ้าพวกที่เหลือก้มหัวปะหลกๆและรีบเข้ามาลากซากของเพื่อนร่วมกลุ่มออกไปก่อนที่จะมีใครโดนกระทืบอีก และวันนี้ก็จบลงด้วยดี
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม จีฮุนโอ๋แดฮวีเหมือนลูก จินยองก็กอดน้องไม่ปล่อย แดเนียลกับอูจินเอาแต่คุยกันว่ากลางวันนี้จะกินอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปก็คือ……
“วันนี้พี่จีฮุนเท่มากเลยครับ” พร้อมกับแขนยาวๆของควานลินที่เลื้อยมากอดเอวรุ่นพี่ อ้อ..ปัจจุบันควบตำแหน่งแฟนด้วย เจ้าของใบหน้าหล่ออดใจไม่ไหวต้องขโมยจูบที่ริมฝีปากนุ่มซักที “…แล้วก็ร้อนแรงมากๆเลย”
“เฮ้ย เดี๋ยวเถอะเด็กนี่” จีฮุนตีอกรุ่นน้องเบาๆ แต่เสียงไอของอูจินก็ทำให้เขาหันไปมอง
“แค่กๆๆๆ”
“เฮ้ยอูจินเป็นไร?” แดเนียลรีบจับแขนคนข้างตัวไว้ เจ้าเขี้ยวตัวต้นเรื่องเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ความรักติดคอว่ะพี่” คำตอบนั้นเรียกเสียง ‘หูยยยย’ จากคนที่เหลือ ควานลินยิ้มเขินจนเห็นเหงือก ส่วนจีฮุนนั้น…
“เงียบปากไปไอ้เขี้ยว!!”
และนั่นแหละ คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อชายที่แข็งแกร่งที่สุดมีความรัก
END
Reyzaka 